Ο Νίκος του Παπαδημήτρη
Γεννήθηκε στο Αρφαρά το 1945, τελείωσε εκεί το Δημοτικό Σχολείο και το εξατάξιο Γυμνάσιο, έπειτα φοίτησε στη Σχολή Εργοδηγών της Καλαμάτας, έκανε τη στρατιωτιή του θητεία και, αναζητώντας εργασία, βρέθηκε στη Θήβα. Τον προσέλαβαν ως χειριστή μηχανής στο εργοστάσιο της JUCAR, το οποίο κατασκεύαζε μπαταρίες, αλλά σύντομα αναδείχθηκε σε υπεύθυνο του χημείου και διευθυντή παραγωγής. Έτσι στέργιωσε στη Θήβα, παντρεύτηκε εκεί και απέκτησε δύο γιούς.
Όσο ήταν στο Αρφαρά ο Νίκος, πότε κοντά στον ιερέα πατέρα του, ο οποίος γνώριζε μουσικά και πότε κοντά στον ψάλτη Παγιό Μπούρα, έμαθε να ψέλνει τα βασικά, με την όντως κρυστάλλινη φωνή του, χωρίς βέβαια να φαντάζεται την μελλοντική εξέλιξή του. Όπως μου είχε διηγηθεί ο ίδιος, όπως εργαζόταν στο εργοστάσιο, ερχόταν στο κέφι και, αντί να τραγουδά, έψελνε τα τροπάρια που γνώριζε. Τον άκουσε ένας συνάδελφός του Θηβαίος και τον κάλεσε να αναλάβει την κενή θέση του αριστερού ψάλτη σε μία μικρή εκκλησία της Θήβας. Δέχτηκε ο Νίκος και η καλλιφωνία του τον έφερε αργότερα δεξιό ψάλτη στην μεγάλη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και τέλος δεξιό ψάλτη του Μητροπολιτικού Ναού της Θήβας, αφού εν τω μεταξύ είχε πάρει και πτυχίο βυζαντινής μουσικής από το Ωδείο της Χαλκίδας.
Όταν το εργοστάσιο της JUCAR στη Θήβα έκλεισε ο Νίκος στράφηκε ολοκληρωτικά στη βυζαντινή μουσική και την τελειοποίησε σπουδάζοντας στο Ωδείο. Διέθετε πολύ γλυκιά φωνή με πολλή μελωδία και το ψάλσιμό του ακουγόταν πολύ ευχάριστα, όπως είχαμε διαπιστώσει, όταν τα καλοκαίρια ερχόταν με την οικογένειά του στο Αρφαρά και έψελνε στους Αγίους Θεοδώρους.
Υποθέτω ότι αυτά τα καλά γονίδια για τη μουσική υπήρχαν στο DNA της οικογένειάς του, αλλιώς δεν εξηγείται το ότι και ο πατέρας του έψελνε ωραία και ο γιός του αδερφού του Περικλή, ο Δημήτρης σπούδασε τη βυζαντινή μουσική και έψελνε στην Καλαμάτα, αλλά και οι αδερφές του τραγουδούσαν πολύ ωραία.
Ο Νίκος μπορεί να εγκαταστάθηκε οριστικά στη Θήβα, αλλά δεν ξέχασε το Αρφαρά. Με τις οικονομίες έχτισε ένα μικρό σπίτι, δίπλα από το πατρικό του και επισκεπτόταν συχνά το χωριό μας, ιδίως όταν ζούσε η αξέχαστη (για την καλοσύνη και το χιούμορ της) παπαδιά μητέρα του. Έπειτα αραίωσαν οι επισκέψεις, ήρθε η ηλικία, μερικές δυσκολίες στην υγεία και δεν ξαναείδα με τον Νίκο στο Αρφαρά. Το σπίτι του όμως είναι ανοιχτό και τώρα μένει σ’ αυτό ο ένας γιός του.
Ο θάνατος χτύπησε το σπίτι του Παπαδημήτρη, αρχίζοντας από το τέλος. Πρώτα πέθανε η κόρη του η Πιπίτσα, η μικρότερη απ’ όλα τα παιδιά κι έπειτα ο Νίκος ο μικρότερος από τους απομείναντες. Στους επιζώντες μαζί με τα συλλυπητήρια ευχόμαστε υγεία και μακροημέρευση.
Δεκέμβριος 2019
Θεόδωρος Δημ. Λαφαζάνος
About Arfara1964
